WITAJ

Jestem psychologiem, terapeutą pedagogicznym, socjoterapeutą i jestem zafascynowana ludźmi. Od zawsze różne wydarzenia, miejsca, zadania kierowały moją uwagę na drugiego człowieka. Już w gimnazjum czytałam o procesach i rolach grupowych, zastanawiałam się nad teorią Ervinga Goffmana, która pokazuje człowieka jako aktora na scenie życia. Inspirowała mnie (znaleziona gdzieś w księgarni) książka której autorem był Carl Rogers. Czytałam o empatii, wartości indywidualnego doświadczenia, akceptacji czy tolerowaniu niepewności. Ukończyłam Psychologię na Uniwersytecie Humanistycznospołecznym SWPS. Później poprzez różne kursy i szkolenia pogłębiałam swoją wiedzę. Ukończyłam roczne Studium Terapii Dzieci i Młodzieży w DCP w Wrocławiu. Jestem praktykiem metody Kids’ Skills - Dam Radę, opartej na Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach. Ukończyłam kurs trenerski TZA (Trening Zastępowania Agresji) w Instytucie Amity w Warszawie.

Od początku swojej pracy zawodowej wspieram dzieci i młodzież oraz ich rodziny. Jestem pełna podziwu dla ludzi, ich siły, potencjału i zmian jakie dokonują się w życiu. Uwielbiam młodzież - jest niesamowita. W procesie terapeutycznym staram się pokazać, że zmiana jest możliwa, że wszystko czego potrzebujemy jest już w nas lub obok nas. W mojej pracy ważne jest wzajemne zaufanie, poczucie bezpieczeństwa i zrozumienie.

Prywatnie całkiem zwyczajnie żona i mama (Ala, 3 lata). Mam wspaniałe siostry, lubię spacery pachnące lasem, i smak kawy:) ... inspirują mnie biografie innych ludzi (nap. Emil Zatopek). Lubię pracować z grupą: warsztaty, szkolenia, wystąpienia publiczne oraz być odpowiedzią na aktualne potrzeby.

Dlaczego “Mała Scena”? Na prawdę wiele lat temu pomyślałam, że jeżeli kiedykolwiek będę w życiu robiła “coś swojego” (nie myślałam jeszcze wtedy dokładnie o psychologii), to nazwę to mała scena. Cokolwiek: kawiarnia, klub dla dzieci, szkoła językowa...

Mała scena- to scena życia, to najważniejsza scena. Jednocześnie przecież jesteśmy aktorami i obserwatorami. Czasami nasza rola nie jest tą, którą chcielibyśmy grać, czasami zakładamy maski, bywa, że potrzebujemy dokonać korekty w scenariuszu, a może chcemy opanować sztukę improwizacji. Może zapadła kurtyna i nie wiemy jak zacząć kolejną scenę. Możemy mieć poczucie, że wokół nas jest za mało lub za dużo publiczności... jest tak dużo sytuacji w naszym życiu. Jednak na małej scenie może odbyć się przedstawienie, które sprawi ci radość i satysfakcje, masz wszystkie zasoby, żeby tak właśnie było!

Do zobaczenia!

Marcela Rudnicka-Sznabel

​